Met enige regelmaat is Margo terug te vinden op een kunstijsbaan, zoals hier in Amsterdam, de Jaap Eden IJsbaan, of de Vechtsebanen in Utrecht. Ze mag graag even kijken bij het marathonschaatsen. Maar toen er laatst bij wijze van uitzondering ijs lag op de sloten en meren, sloeg ze bij Baambrugge rechtsaf op zoek naar een mooi stukje natuurijs. Armen op de rug, rechtdoor de wijde wereld in. Liefst in een groepje.

In het werk is het niet veel anders. Samen aan de slag met één doel voor ogen, zoals een groepje schaatsers. “Ik ben altijd bezig met verbeteren. Dat hoeft echt niet op topniveau, gewoon keer op keer een stapje zetten. Dat is voldoende voor mij. Daarmee kom je ook als bedrijf verder. Niet iedereen behoort tot de top. Geeft niets, als je maar wel blijft verbeteren. Niet tevreden zijn met waar je nu bent. Probeer altijd verder te komen.”

Als interim manager in het supply chain vak komt ze bij bedrijven nog weleens een hoog ambitieniveau tegen. Daar moet de supply chain afdeling dan vaak in mee. “We zijn dienend aan de klant, aan de commerciële afdeling. Maar het is ook onze taak om realistisch te zijn, want als je niet waar kunt maken wat je belooft, dan gaat het mis. Dus past het wel elkaar? Ben je al toe aan het hoogste niveau of heb je meer tijd nodig? Durf je daar het gesprek over aan te gaan?”

LEES OOK DE ANDERE AFLEVERINGEN IN DE SERIE INSPIRATIE VAN...

Eigenlijk had de ‘import Zeeuwse’, zoals ze zichzelf noemt, de sportacademie willen doen, maar ze werd uitgeloot en koos toen voor technische bedrijfskunde; de HTS in Tilburg. Later kreeg dat een vervolg aan de Tias, logistiek management, maar in die tijd zat ze al bij Unilever in verschillende supply chain rollen. “Toch ben ik blij dat ik – anders dan tegenwoordig het geval is – nog veel van de technische aspecten heb meegekregen. Nu zijn de opleidingen veel meer gericht op bedrijfskunde en economie.”

Met die technische achtergrond deed ze – bijna veertig jaar geleden alweer – haar eerste werkervaring op in het magazijn, waar heftruckchauffeurs moesten leren omgaan met computers in het magazijn. Vervolgens rolde ze als vanzelf in diverse projecten op supply chain gebied.
Na Unilever werkte ze een jaar of tien voor Manutan (Overtoom), om daarna deels in dienst en deels als zelfstandig professional interim werk uit te voeren voor verschillende bedrijven. “Eerlijk gezegd maakt het mij niet veel uit. Het ligt aan de situatie en aan wat het bedrijf wil op dat moment, werken voor een baas of voor een opdrachtgever. Mijn drive is dat ik de beste oplossing wil bedenken met een team. Dat is mijn rol, aangeven of dit wel of niet het beste is waar het bedrijf voor kan kiezen.”

“Wat heb je nodig om je thuis te voelen in de logistiek? Nou, je moet wel tegen veranderingen kunnen, en accepteren dat dingen niet altijd gaan zoals jij dat graag zou zien.”
Zelf zou ze niets anders willen, hoewel lesgeven toch ook veel voldoening kan geven. Ze beschikt over een officiële lesbevoegdheid. Vanuit die hoedanigheid heeft ze ook opleidingen verzorgd aan mensen die al in de logistiek aan het werk zijn, bijvoorbeeld als teamleider met doorgroeiambities waarvoor meer theoretische onderbouwing nodig is.
“Heel leuk om te zien hoe bij hen het kwartje valt, dat praktijk en theorie op elkaar aansluiten. Maar ik ben denk ik toch meer vakspecialist dan docent, ook al hou ik me heel erg bezig met de vraag hoe ik mensen beter kan maken, zodat ze het proces snappen en zelf verbeteringen kunnen doorvoeren. Open staan voor veranderingen, verbeteringen en nooit denken dat je klaar bent. Voldoening halen uit kleine stapjes vooruit, net als op het ijs.”